Ons herdenk hierdie week die laaste paar dae van Jesus se aardse lewe.  Môre is Goeie Vrydag, die dag waarop Jesus gesterf het.

Watter holderstebolder week was sy laaste week op aarde nie!

• Dit het begin met die intog in Jerusalem, toe die skare Hom geloof het as die Seun van Dawid wat in die Naam van die Here kom.
• Direk daarna volg die konfrontasie met die owerhede nadat Jesus die tempel gereinig het.
• ’n Soet druppel vir Jesus moes sekerlik gewees het toe die vrou Hom in Betanië gesalf het, hoewel die verontwaardiging van Jesus se dissipels daaroor ’n slegte nasmaak gelaat het.
• Daarná het daar nog baie teleurstellings aan die hand van Jesus se dissipels gevolg:
  • Judas wat instrumenteel word in Jesus se gevangeneming;
  • die totale onbegrip van dissipels by die laaste pasga, toe Jesus hulle voete was terwyl hulle onder mekaar stry oor wie die belangrikste is;
  • hulle gebrek aan ondersteuning in Getsemane, waar Jesus die grootste toets van sy lewe moes deurworstel;
  • hulle afwesigheid by die verhoor om Hom te ondersteun;
  • Petrus se verloëning …

Die sober wyse waarop die Evangeliste die verhaal vertel, gryp mens aan die hart. Dís die mense vir wie Jesus sy lewe kom gee het. Na alles wat hulle saam met Hom deurgemaak het, na alles wat Hy hulle geleer het, mis die dissipels die punt geheel en al en bly hulle met hulleself en hulle eie ideale besig.

Dis waarvan ons bekeer moet word: hierdie soort beheptheid met onsself, want dit verblind ons só dat ons nie ander se nood kan raaksien nie, en veral nie kan sien waar God in ons wêreld besig is en waar ons betrokke kan raak nie.

Mag ek en jy nóg ’n keer hierdie Pase saam met Jesus sterwe aan onsself, want daarsonder gaan ons dit nie regkry om saam met Hom nuut te leef nie.